Nicolas Sarkozy
ur. 28 stycznia 1955 w Paryżu
23. Prezydent Republiki Francuskiej
Współksiążę Andory
Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa (ur. 28 stycznia 1955, w Paryżu), znany jako Nicolas Sarkozy – francuski polityk narodowokonserwatywny, obecny prezydent Republiki Francuskiej, od 24 listopada 2004 przewodniczący centroprawicowej partii politycznej Union pour un Mouvement Populaire (Unia na rzecz Ruchu Ludowego).
Były minister spraw wewnętrznych w rządzie Dominika de Villepin (do 26 marca 2007). Były deputowany do francuskiego Zgromadzenia Narodowego. Sprawował również funkcję ministra ekonomii, finansów i przemysłu oraz ministra spraw wewnętrznych.
Pochodzenie i wykształcenie
Syn węgierskiego imigranta (Paula Sarközy de Nagy-Bocsa) i Francuzki żydowsko-greckiego pochodzenia [1] – Andrée Mallah. Paul, wtedy jeszcze Pál, obawiający się represji jako hrabia, uciekł z Węgier przed komunistami do Francji, gdzie w 1949 poznał Andrée.
Ojciec Andrée i dziadek Nicolasa, Benedict, urodził się w Salonikach jako syn żydowskiego jubilera. W wieku 14 lat przybył do Francji do prestiżowej szkoły z internatem. Ukończył medycynę. W 1917 poślubił Adèle Bouvier, wdowę z burżuazji lyońskiej, dla której przeszedł na katolicyzm, aby spełnić wymagania przyszłych teściów. Benedict w Paryżu stał się uznanym urologiem i wenerologiem.
Paul porzucił Andrée w 1959 z trójką dzieci, w tym Nicolasem, oraz odmówił pomocy w utrzymaniu dzieci, mimo wzbogacenia się jako właściciel agencji reklamowej. Rodzina Nicolasa znalazła się pod opieką dziadka.
Nicolas ukończył prywatną katolicką szkołę średnią Cours Saint-Louis de Monceau w Paryżu. Jest absolwentem prawa na Université Paris X Nanterre oraz nauk politycznych w Institut d'Études Politiques de Paris (bardziej znane jako Sciences Po). Po zdaniu egzaminu państwowego, został prawnikiem specjalizującym się we francuskim prawie biznesowym.
Kariera polityczna
Karierę polityczną rozpoczął w wieku 22 lat, kiedy to został członkiem rady miejskiej miasta Neuilly-sur-Seine. W 1988 został deputowanym Zgromadzenia Narodowego. Od 1993 do 1995, sprawował funkcję ministra budżetu w rządzie, którym kierował Édouard Balladur.
W czasie kampanii prezydenckiej w 1995 roku Sarkozy poparł kandydaturę Balladura (który był bardziej liberalny od Chirac'a) razem z Bayrou. Po wygranej Jacques'a Chiraca Sarkozy stracił stanowisko ministra i znalazł się na marginesie władzy politycznej. W 2002 po reelekcji prezydenta Chiraca w wyborach prezydenckich, Chirac mianował Sarkozy'ego ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie premiera Jeana-Pierre'a Raffarina.
Po reorganizacji rządu, 31 marca 2004, Sarkozy został przesunięty na stanowisko ministra ekonomii, finansów oraz przemysłu. Po dymisji Alaina Juppé z kierowania partią Union pour un Mouvement Populaire, Sarkozy zajął jego miejsce, obejmując stanowisko przewodniczącego 29 listopada 2004. 13 marca 2005, ponownie został wybrany na członka Zgromadzenia Narodowego (zgodnie z konstytucją Francji, zrezygnował z mandatu deputowanego, kiedy został ministrem w 2002). 31 maja 2005 po dymisji rządu premiera Raffarina, Sarkozy został ministrem spraw wewnętrznych w nowym rządzie premiera Dominika de Villepin. W listopadzie 2005 oskarżany był o brak zdecydowanych działań w związku z zamieszkami, jakie ogarnęły Francję.
Wybory w 2007
14 stycznia 2007 członkowie partii rządzącej zadecydowali większością 98,1% głosów, że Sarkozy zostanie jej jedynym kandydatem w wyborach prezydenckich we Francji w 2007. W celu skupienia się na kampanii prezydenckiej 26 marca 2007 Sarkozy odszedł ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych, zastąpił go François Baroin.
22 kwietnia 2007 wygrał I turę wyborów prezydenckich we Francji z wynikiem 31,11%. W II turze 6 maja 2007 pokonał socjalistkę Ségolène Royal (z wynikiem sondażowym 53%) i został następcą Jacquesa Chiraca. Z uwagi na dużą różnicę między kandydatami Royal uznała publicznie zwycięstwo Sarkozy'ego. Jego zwycięstwo w Polsce zostało przyjęte pozytywnie, z wyjątkiem polityków lewicy: Ryszard Kalisz powiedział, że "Sarkozy będzie robił wszystko wszystko w interesie wielkiej Francji"[2].
Zaprzysiężenie na urząd Prezydenta Republiki Francuskiej odbyło się 16 maja 2007. Konstytucyjny upływ kadencji nastąpi 15 maja 2012.
